In elk mens brandt er een vlammetje, een vuurtje.
Het vuur van het verlangen naar een betere wereld,
naar geluk,
naar harmonie,
naar liefde en vrede.
Soms lijkt het of het vuur niet meer brandt,
maar als je er met een stok
even in port,
dan komen de vlammen weer te voorschijn!
Soms is het verlangen zo  intens,
dan schieten de vlammen omhoog,
dat het anders wordt,
dat het zal gaan veranderen in deze wereld,
in je eigen leven.

En soms worden de vlammen geblust,
door opmerkingen als
‘dat wordt toch nooit iets’
‘hou je zelf niet voor de gek,
het levert toch niets op’.

Als Johannes de Doper bij de Jordaan gaat preken
en mensen gaat dopen,
dan vlamt het vuur van de hoop weer op.
Israël is bezet door de Romeinen,
en de hoop op  bevrijding,
de hoop op vrijheid,
dat vlammetje brandt al zo lang….
Soms zijn er pogingen geweest om met geweld
die vrijheid te bevechten.
Soms is dat ook met vrijheidsoorlogen bereikt,
maar ja,
een wereldmacht als Rome weerstaan,
en je staande houden tegen een macht die veel en veel sterker is,
dat hou je niet lang vol.
Maar dat vlammetje van hoop is niet te blussen,
ondanks dat zoveel mensen ook in die tijd zeggen:
‘Het wordt toch nooit wat’.
‘Het zal ons nooit lukken’.
Maar als Johannes de Doper bij de Jordaan gaat preken,
gaat vertellen over een nieuw koninkrijk,
over een koninkrijk van vrede en van geluk,
dan vlamt toch weer binnen de kortste keren
de vlam van de hoop weer op….

Mensen laten zich meeslepen in de verwachting
van een nieuw koninkrijk.
Ze laten zich zo meeslepen,
dat ze zelfs gehoor geven aan de oproep van Johannes
om zich te laten dopen.
Dat was een hele vreemde oproep!
Want in die tijd werden mensen gedoopt die niet bij Israël hoorden,
heidenen,
en die wel graag bij het volk van Israël wilden horen: proselieten.
Heidenen lieten zich dopen om er bij te mogen horen.
En nu vraagt Johannes van joden om zich te laten dopen.
Ongehoord eigenlijk….
En toch doen ze het…
Zo lijken ze aangeraakt te zijn door de vlam en het vuur van hoop
wat Johannes los heeft weten te maken.

Er komen massa’s mensen uit de dorpen uit heel Israël.
Nou, daar moet je ook nog eens keer heel wat voor over hebben.
Eén of meerdere dagen reizen,
te voet,
door bergen en heuvels reizen,
je moest er echt héél veel voor over hebben
om vanuit je eigen woonplaats helemaal naar de afgelegen Jordaan
te reizen.
Maar heel veel mensen blijken dat er voor over te hebben.
Ze laten zich dopen,
met massa’s mensen tegelijk.
En ze zijn zo onder de indruk van deze Johannes dat ze
zich allemaal afvragen of hij de Messias is! (15).
Maar Johannes laat daarover geen misverstand bestaan:
‘Ik doop jullie met water,
maar er komt iemand die meer vermag dan ik;
ik ben zelfs niet goed genoeg om de riem
van zijn sandalen los te maken.
Hij zal jullie dopen met de heilige Geest
en met vuur’.
Wat zou dat te betekenen hebben?
. Dopen met de heilige Geest en met vuur?
In ieder geval heeft het vuur te maken volgens Johannes
met het verbranden van al het kwaad,
zodat alleen het goede overblijft.
De Messias zal  grote schoonmaak gaan houden
volgens Johannes:
hij zal het kaf van het koren scheiden,
het kaf zal hij in onuitblusbaar vuur verbranden
en graan zal hij bijeenbrengen.

Johannes gebruikt hele grote woorden,
over een grote schoonmaak
en het scheiden van kaf en koren.
Misschien wel wat te groot,
want Jezus stelt zichzelf zo groot niet op.
Integendeel,
het gaat allemaal toch net wat anders,
dan Johannes in zijn preken voorstelt.

Johannes heeft het over Jezus
die een zal dopen met de heilige Geest en met vuur.
Maar wat gebeurt er eerst?
Jezus LAAT zich eerst zelf dopen…
Jezus neemt het stokje niet van Johannes over,
Jezus is niet de grote Messias die direct
een zuivering inzet,
die direct orde op zaken zet
en bevrijding komt brengen.
Integendeel,
eerst LAAT hij zich dopen door Johannes…..

Intussen hebben we van Lucas dan ook gehoord
dat Johannes gevangen genomen is door Herodes.
Wat kan het in het leven anders gaan dat je verwachtte…
wat kunnen grote woorden die gebruikt worden,
toch te groot blijken te zijn.
Er wordt een vuurtje aangestoken,
er wordt hoop gewekt,
er wordt een vuur van verlangen aangewakkerd,
en na een tijdje blijkt het allemaal toch zo anders te gaan….
Komen die grote woorden niet uit,
zijn die woorden te groot gebleken….
Johannes die het had over bevrijding,
over het nieuwe koninkrijk,
hij wordt zelf gevangen genomen,
hij merkt er zelf helemaal niets van,
van bevrijding en van Gods grote schoonmaak.
Geen wonder dat hij later ook is gaan twijfelen
of Jezus wel de beloofde Messias was….

Wat kan er een koof zitten tussen de grote woorden
van het evangelie,
de woorden van vergeving, verzoening, nieuw leven door de Geest,
en de praktijk van ons leven van elke dag
Wat kan die kloof soms groot zijn…..
Wat kan de gelatenheid soms de overhand krijgen,
wat kan het vuur soms geblust worden door
dat wat je gewoon meemaakt.
Wat kan er getwijfeld worden aan al die mooie en grote woorden,
door wat je er van terugziet in de praktijk.
Wat kunnen de stemmen van anderen,
en van jezelf,
als bluswater het vuur van de hoop en de verwachting doven…
‘het wordt toch nooit wat’.
‘maak het eerst maar eens waar,
laat er eerst maar eens wat van zien,
voordat je het hebt over ‘liefde’, ‘vergeving’, ‘vernieuwing’.
De stem die alles blust,
die stem is nooit ver weg,
die stem wil alles plat slaan,
en alles doven….

Jezus,
hij neemt het stokje van Johannes niet direct over,
maar hij LAAT zich dopen.
En als Jezus gedoopt is,
dan gaat Jezus daarna bidden.
Lucas is de enige evangelist die daar over schrijft,
bij de andere evangelisten lees je dat niet,
ik kom daar straks nog op terug,
maar als Jezus gedoopt is,
en in gebed is
dan daalt de heilige Geest in de gedaante van een duif
op Jezus neer
en klinkt er een stem:
‘Jij bent mijn geliefde Zoon,
in jou vind ik vreugde’.

Jezus WORDT gedoopt met water,
maar Jezus WORDT ook gedoopt met de heilige Geest,
voordat hij straks zelf mensen zal dopen met de heilige Geest.
En we vroegen ons al af:
wat is dat dan, dopen met de heilige Geest?
Nou, hier bij Jezus zie je het uitgebeeld worden!
De Geest die op de een of andere manier in verbinding wordt gebracht
met de duif.
In de gedaante van een duif daalt de Geest op Jezus neer.
De Geest,
je kunt hem niet zien.
Maar hier wordt de Geest in verbinding gebracht met een duif.

De duif,
we komen de duif tegen in het verhaal van Noach.
De duif wordt door Noach losgelaten,
vliegt over de uitgestrekte watermassa heen,
en komt terug met een olijfblad.
Dat is een teken van hoop.
Er is land drooggevallen,
er groeien zelfs olijven.
Teken van hoop op een nieuwe toekomst.
Symbool is de duif geworden van vrede,
van hoop.
De duif brengt verbinding aan.
Het land is nog lang niet te zien voor Noach,
maar de duif verbindt met thuis,
met de plek waar de mens thuishoort,
op het land.
De duif is als vogel de verbinder bij uitstek.

Denk maar eens aan een postduif.
Duiven worden in vrachtauto’s naar Spanje gebracht,
en feilloos weten ze de weg naar huis te vinden.
Hoe dat kan?
Wetenschappers zijn er nog steeds niet uit,
hoe dat kan.
Wel zijn ze het met elkaar eens dat het te maken heeft
met een magnetisch veld waarop duiven zich kunnen oriënteren.
Ze worden, simpel gezegd,
als door een magneet aangetrokken door de plek waar ze vandaan komen.

Bij mensen is het niet anders.
Wij komen uit een volmaakte wereld,
en de magneet naar die wereld blijft aan ons trekken.
Het vlammetje in ons leven blijft branden.
En hoe dat vlammetje ook gedoofd kan worden,
hoe het er soms op lijkt dat dat vlammetje helemaal weg is,
dat vlammetje kán nooit echt gedoofd worden.

En Jezus is gekomen om dat vlammetje weer te laten branden.
Hij wil ons echt thuis,
onze oorsprong die in God ligt,
weer herstellen.
En de duif,
die na de doop van Jezus als teken van de heilige Geest neerdaalt,
is daar het teken van.
Teken van de verbinding die Jezus zal leggen
tussen ons echte thuis, waar we vandaan komen,
waar Jezus vandaan kwam,
en ons leven hier en nu.
Ons leven  hier en nu,
waarin de stemmen om ons heen telkens dat vlammetje van God
willen doven.
‘Wat een onzin, het lukt je toch nooit’.
‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’.
‘Laat je niet voor de gek houden door al die grote woorden,
puntje bij paaltje schiet je er niets mee op’
‘Denk jij nu dat je er bij hoort?
Kom nou zeg, dan moet je wel heel wat anders gaan leven’
En zo zijn er zoveel stemmen die blussen.
En de Geest van God,
de stem van onze Vader,
die stem wil Jezus weer op laten vlammen in levens van mensen.

En voordat hij dat kan gaan doen,
hoort hij eerst zelf die stem:
‘Jij bent mijn geliefde Zoon,
in jou vind ik vreugde’.

Dat is de stem van thuis.
Ik hou van je.
Je hoeft je niet eerst waar te maken,
je hoeft je niet eerst te bewijzen
Nee, je bent mijn kind,
ik hou van je,
voor altijd en altijd…
Dat is de stem die Jezus ontvangt,
en die hij wil doorgeven.

Jezus ontvangt die stem als hij bidt.
En ook wij kunnen die stem ontvangen,
juist als we bidden.
Nee, we hoeven geen letterlijke stem te horen,
maar als je je handen vouwt,
net zo passief bent als Jezus,
die zich LIET dopen,
die onderging,
als je je handen vouwt,
en misschien gewoon eens stil bent,
niet alles moet,
niet direct wil presteren,
ook in je woorden naar God,
dan komt er ruimte voor God zelf,
om zijn stem in je leven te spreken.
Dan geef je Hem ruimte.
En natuurlijk mag je spreken,
over je pijn,
over je twijfels of God er wel is,
of je zijn stem ooit wel zult horen in je leven.
Je mag praten over de stemmen in jezelf,
die zoveel blussen aan enthousiasme,
die zoveel blussen in je leven aan levensvreugde.
Je mag praten over wat je mist,
over wat je niet goed doet.

En dan zal die stem klinken,
‘Jij bent mijn geliefde zoon,
dochter,
in jou vind ik vreugde’.

En als je die stem zo letterlijk niet hoort,
en je merkt dat je niet direct zo’n stem ontvangt,
dan mag je in de eerste plaats weten,
dat Jezus die stem ontvangen heeft.
En als je bij Jezus hoort,
dan mag je geloven,
dat die stem ook voor jou geldt.
Zoals die stem vanmorgen in de doop voor Yara en Isiz gold.
Ook al zullen zij die stem nog verder mogen leren beantwoorden,
die stem geldt ook voor hen,
voor ons allemaal,
als we onze handen vouwen,
onze gedachten en eigen ideeën los durven laten,
aan God durven geven,
aan Jezus durven geven.

Onze stemmen durven los te laten,
durven te begraven in het water van de Jordaan,
onze wereld en onze inzichten loslaten,
en het inzicht en het geloof en de liefde van God te ontvangen.
De duif,
hij is de verbinder die die vrede,
die liefde in ons wil laten ontvlammen.
Amen.