|
|
|
|
|
Bidden: waarom, hoe, voor wie…?
Bidden: waarom, hoe, voor wie…?
Bidden: waarom, hoe, voor wie…?
Toen ik twaalf jaar oud was stopte ik met bidden. Een moment wat in mijn geheugen gegrift staat: Voor het slapen gaan knielde ik voor mijn bed en sprak woorden uit die mijn ouders mij geleerd hadden. Maar opeens zag ik mezelf op mijn knieën liggen en deze woorden opzeggen, en het kwam me als totaal zinloos over. Tot wie zei ik deze woorden? Mijn ouders hadden me geleerd dat er een God was. In ons protestantse gezin nam het geloof een nadrukkelijke plaats in: we gingen elke zondag naar de kerk, mijn vader bad aan tafel en las uit de Bijbel. Maar op een of andere manier werd het woord ‘God’ voor mij een leeg woord. En bidden werd daardoor in mijn ogen een lege activiteit.
Hoe dat kon? De puberteit die begon, het afzetten tegen wat ik van mijn ouders had ontvangen? Het secularisatieproces wat God tot een leeg begrip maakte? Het zal een optelsom geweest zijn van al die factoren. En wellicht ontbreekt de belangrijkste: ik was alleen met mijn aangeleerde gebed. Er werd wel over God en tot God gepraat, maar alleen vanuit standaardzinnen en vanuit geloofswaarheden die vaststonden. Er werd niet echt geluisterd. Niet in het dagelijks leven en ook niet wanneer er over God gesproken werd.
En tóch begon ik jaren later weer met bidden! Ik werd ziek, mijn wereld viel in duigen. Ik ging zoeken naar de zin van alles. Voor het eerst luisterde ik in de kerk naar wat er gezegd werd. Ik ging de Bijbel lezen. Ik luisterde naar christelijke radioprogramma’s. Toen iemand de uitnodiging deed om eerlijk tegen God te zeggen wat je dwarszat én ook je eigen fouten toe te geven, heb ik dat gedaan. Voor mij was dat na tien jaar mijn eerste gebed.
En vanaf dat moment ben ik niet meer opgehouden met bidden. Vanaf het moment dat ik weer bad, was er de ervaring alsof er iemand naar mij luisterde. Ik kende op dat moment die ervaring nog niet echt. Het was nieuw en het raakte me heel diep. Pas later, toen ik mensen leerde kennen die naar mij luisterden, herkende ik deze ervaring.
Bidden gaf mij niet alleen het gevoel dat er iemand naar mij luisterde, maar ook de ervaring dat ik zelf in een ‘luisterstand’ geplaatst werd. Zoals Abraham Joshua Heschel zegt: ‘Wij spreken niet met God; we maken ons voor Hem aanspreekbaar. In het gebed laten wij het kostbaarste dat in ons is, naar Hem toestromen, storten wij ons hart voor Hem uit. Gebed is niet een gedachtewisseling tussen twee personen, tussen twee subjecten; het is een poging het object van Zijn gedachten te worden’(*).
Door te bidden leerde ik luisteren, naar Bijbelwoorden die opeens niet meer hopeloos ouderwets bleken te zijn en naar medegelovigen die al lange tijd op weg waren op hun geloofsreis. Zo ontdekte ik later het klooster en de waarde van de getijden. Daar startte het leerproces dat niet alles om mijn gedachten en gevoelens draait tijdens het bidden en mag ik leren meebidden met anderen.
Nog regelmatig vraag ik mezelf af wat ik aan het doen ben als ik bid. Kan ik mijn tijd niet nuttiger besteden? Zou God er echt zijn? Heeft het zin? Verandert er wat in het leven van mensen als ik voor ze bid? Sinds ik weer begonnen ben met bidden kan ik deze vragen stellen tijdens het bidden. En kan ik die vragen stellen aan medegelovigen. Antwoorden ontvang ik vaker dan verwacht, maar soms ook niet. Na het delen van pijn en leegte ontspringt er soms een spontaan ‘Dank U Heer!` Woorden kunnen het mysterie van werkelijk contact echter niet beschrijven. Stilte wordt daarom steeds belangrijker in dat contact. Wanneer de deur opengaat in het contact heb ik niet in de hand. Van bidden snap ik nog steeds weinig. Waarom doe ik het en voor wie? Als er geen luisterend oor zou zijn, was ik er al lang mee gestopt. En wat ik vind en denk over bidden is steeds minder belangrijk. God lijkt nog steeds in ons bidden te geloven!
(*) Abraham Joshua Heschel ‘In het licht van zijn aangezicht’ p. 19
| | terug
|
| |
|
|
|
|
21-04-2024
om
10:00 uur
