Het gaat over: vertrouwen in elkaar hebben.
. grootste hindernissen kom je dan samen overheen,
dan steun je elkaar,
dan kom je er samen uit
. als je geen vertrouwen in elkaar hebt,
dan kan bij wijze van spreken een bananenschil  ervoor zorgen,
dat je samen  uitglijdt,
en dan struikel je,
en dan val je,
en dan kom je niet verder.

Vertrouwen is basisvoorwaarde voor een relatie.
En vertrouwen bouw je op.
Hoe meer je merkt dat de ander betrouwbaar is,
te vertrouwen is,
hoe steviger je vertrouwen wordt.

Als we naar Abram kijken dan lezen we in vs. 6:
‘Abram vertrouwde op de Heer
en deze rekende hem dit toe als een rechtvaardige daad’.
Kampioen in vertrouwen,
vaak het beeld wat wij hebben van Abram.
Ongelooflijk,
je eigen land verlaten,
je familie verlaten,
en dat slechts op het spreken van een God
die hij daarvoor ook niet gekend zal hebben…
N.T. schrijvers als Paulus en Jakobus
doen ook nog een duit in het zakje,
om hem de vader van alle gelovigen te noemen,
en je proeft ook bij hen een diep respect.

Nou,
dat diepe respect mogen wij natuurlijk best voor Abram hebben,
want het is niet niks,
om zo alles achter je te laten en een onbekende toekomst tegemoet te gaan.
Zeker!
Maar het is niet de kampioen bij wie alles vanzelf ging.
Ook hij heeft vertrouwen in God moeten leren…

Ook hij heeft zoveel momenten gehad,
als je Genesis leest,
dat hij het niet meer weet.
Dat hij niet meer vertrouwt!
In het hoofdstuk wat wij vanmorgen hebben gelezen is hij bang,
vraagt hij zichzelf af of het wel goed komt!
. Het beloofde land is een land wat bewoond wordt door andere volken
. Een eigen volk lijkt zeer onwaarschijnlijk,
hij heeft niet eens een zoon,
en zijn vrouw is onvruchtbaar…..

. God is de eerste,
die in dat wegzinken van Abram naar hem toegaat.
Zoals Petrus die op het water loopt en wegzakt
en schreeuwt, ‘help ik verga’,
zo vergaat Abram.
Hij  schreeuwt niet,
Abram tobt,
en dan is daar zijn God die in een visioen naar hem toekomt:
‘Wees niet bang, Abram,
ikzelf zal jou als een schild beschermen.
Je loon zal vorstelijk zijn.’

Mooi is dat Abram eerlijk durft te zijn naar God!
Het zijn mooie woorden Heer,
maar wat heeft het voor zin mij te belonen?
Ik zal kinderloos sterven en mijn knecht Eliëzer
zal alles erven,
en dan komt het hele scherpe zinnetje in vers 3:
‘U hebt mij immers geen nakomelingen gegeven;
daarom zal een van mijn dienaren mijn erfgenaam worden’.

Mooi om te lezen,
dat Abram in alle eerlijkheid van zijn hart geen moordkuil
hoeft te maken.
Dat hij gewoon alles mag zeggen tegen God!
Dat kan,
als de relatie goed is.
Dat bouwt een relatie ook verder op!
Dat verstevigt de band van vertrouwen alleen maar.
Als je dingen gaat achterhouden,
als je niet alles meer kunt zeggen tegen elkaar,
dan wordt de bodem van vertrouwen dunner en dunner.
Maar als je eerlijk tegen elkaar kunt zijn,
dan groeit de bodem van vertrouwen alleen maar.

Abram mag van God naar de sterren kijken,
mag er niet alleen maar naar kijken,
maar mag ze ook proberen te tellen.
‘Als je dat kunt’
zegt de Heer er heel mooi bij.
Nee,
natuurlijk lukt het niet om al die sterren te tellen.
Nou Abram,
ga er vanuit dat jouw nageslacht zo groot zal zijn!!
En dan komt vers 6 waar het over het vertrouwen van Abram gaat.
‘Abram vertrouwde op de Heer
en deze rekende hem dit toe als een rechtvaardige daad’.

Abram vertrouwde dat God zijn beloftes zou nakomen.
Abram is geen kampioen van vertrouwen,
die als vanzelf in God vertrouwde.
Maar die stap voor stap,
dwars door zijn eigen angst heen heeft leren vertrouwen.

Vertrouwen is niet alleen iets van je hoofd,
van je denken.
Vertrouwen heeft te maken met je hele persoon,
met je angsten,
met je diepste gevoelens.

Er is een heel bekend spelletje  (trainingen/scholen)
waar één persoon in het midden staat,
de anderen staan in een kring om hem of haar heen.
En degene in het midden doet zijn ogen dicht,
en laat zich dan vallen.
En de anderen vangen hem dan op.

Best eng.
Want je voelt je wel vallen.
En niemand valt graag.
Dus het liefste blijf je gewoon met twee benen
recht overeind staan.
Maar het wordt je verzekerd:
je valt niet,
wij vangen je op.

En dan laat je je vallen….
En je wordt opgevangen….
De ander laat je niet vallen……
En als je dat merkt,
dat de ander er voor je is,
dan groeit je vertrouwen,
in die ander.
Het vertrouwen van Abram in God groeit stapje voor stapje,
hij is geen kampioen die het in één keer onder de knie heeft.
Hij wordt telkens opgevangen door de Here God.

Dat opgevangen worden,
dat is een figuurlijke omhelzing voor Abram,
dát is waar God naar verlangt,
om mensen te kunnen zegenen met zijn omhelzing.
En zo zou je vers 6 kunnen vertalen:
Abram vertrouwde op de Heer,
en deze rekende hem dit toe als een rechtvaardige daad.
‘Rekende hem dit toe als een rechtvaardige daad’.
Door de uitwisseling van twijfels van de kant van Abram,
en de beloftes van God,
komen ze weer in een goede relatie met elkaar te staan.
God kan hem iets toerekenen:
kan hem figuurlijk omhelzen,
kan nu weer contact met hem krijgen.
Want geloof maar,
dat alle twijfels van Abram,
zijn vertrouwen hadden aangevreten in God zelf,
geloof maar dat er afstand gekomen was
tussen God en Abram.
Maar God kan weer toerekenen,
God kan weer dichtbij komen,
en in een juiste verhouding komen.
Een rechtvaardige daad,
rechtvaardig,
volkomen,
recht,
alsof er niets,
geen afstand heeft gezeten tussen God en Abram.

Zo mogen wij vanmorgen avondmaal vieren,
God wil ons toerekenen door zijn zoon Jezus Christus,
en ons figuurlijk omhelzen.
Ons weer dicht bij zich halen.
Als wij komen in alle eerlijkheid,
met onze vragen,
zoals Abram zijn vragen had.
Met onze twijfels,
zoals Abram zijn twijfels had.
Het is een vorm van laten vallen,
en hier aan tafel horen,
en niet alleen horen,
maar bovendien proeven,
dat God je niet laat vallen.

En zeker,
ik weet het,
vertrouwen is zo moeilijk,
als je in het leven wél hebt gemerkt,
dat je niet altijd opgevangen wordt door andere mensen.
Als mensen je wel hebben laten vallen,
als je je wel ernstig hebt bezeerd.
Hoe kun je dan nog leren vertrouwen?
Hoe kun je dan nog echt er van op aan,
dat God anders is?
Dat hij wel te vertrouwen is.

Iedereen snapt dat het dan vele vele vele malen
moeilijker is om je te laten vallen,
als men je ooit niet opgevangen heeft.
Als je wel gevallen bent.
Je bedenkt je nog wel 1000 keer om je opnieuw
te laten vallen in de handen van mensen die je opvangen.
Zekerheid vooraf:
of andere mensen,
andere situatie.
Zelfs dan is het vele vele vele malen moeilijker
om je te laten vallen,
wanneer je ooit niet opgevangen bent….

Het bijzondere van de lijn van de bijbel is,
dat God dan niet zegt:
dan hoef jij je niet te laten vallen….
Want voor jou is het te moeilijk.
Nee,
juist dan heb je het nodig,
juist dan heb je het nodig om te merken dat God
je niet laat vallen.
Dat zijn Zoon Jezus uit zijn hand viel,
maar na drie dagen opstond….

Deze tekst wordt door Paulus twee keer gebruikt
(brief aan de Romeinen en Galaten)
en door Jakobus.
Bij Paulus gaat het om mensen die zich niet willen laten vallen
in de handen van God,
in de handen van Jezus,
omdat ze vinden dat je met beide benen rechtop kunt blijven staan,
en dat je dan best wel kunt geloven,
als je maar goede daden doet,
als je maar daden van rechtvaardigheid doet.
En bij Jakobus zijn het ook mensen die zich niet willen laten vallen,
maar ze geven precies een andere rede op
Zij zeggen: als je nu maar gelooft,
dan hoef je geen goede werken te doen.
Maar het is een geloof, wat alleen met de mond gedaan wordt,
geen geloof waarbij mensen zich
in een omhelzing met Jezus willen laten vallen…

En telkens gebruikt men dan deze tekst
‘Abram vertrouwde op de Heer
en deze rekende hem dit toe als een rechtvaardige daad’.
Abram liet zich vallen,
in de handen van God,
en God kon hem omhelzen,
en zijn liefde laten stromen.

Avondmaal vieren is komen,
is je laten vallen,
al je bedenkingen, je twijfels,
ook je blijdschap
en je dankbaarheid,
meenemen,
en je laten vallen.
En het mooie van vieren is dat we samen mogen vieren.
Misschien is het wel te moeilijk voor je om te vertrouwen…..
Omdat mensen je zo vaak hebben laten vallen.
Maar hier,
hier mogen we samen komen.
Zeker je mag zelf komen,
dat kan een ander niet voor je doen.
Maar we laten ons hier samen vallen
en worden samen opgevangen.
Samen houden we elkaar vast,
als broeders en zusters,
die hebben leren vertrouwen,
die vertrouwen oefenen in Jezus,
die gestorven is en opgestaan.
Waardoor Hij ons kan vasthouden,
hoe diep we ook denken te vallen,
hoe diep we ook gevallen zijn,
zijn handen vangen op,
door zijn opstanding kan hij opvangen over de
grootste kloven van zonde en dood heen.
Amen.